พระเจ้าหัวเราะและบอกว่า
“ก็อาจจะจริงอย่างที่เจ้าว่า แต่ถ้าข้าสร้างเขาให้ตัวเล็กเท่าลูกของเขา แล้วเด็กจะเงยหน้าขึ้นมองไปที่ใครกันเล่า”
เมื่อพระองค์สร้างมือให้กับพ่อ มือทั้งสองนั้นใหญ่โตเทอะทะ นางฟ้าส่ายหน้าอย่างระอาและท้วงขึ้นว่า
“มือใหญ่อย่างนี้คงกลัดผ้าอ้อมให้ลูกไม่ได้ ถักเปียหรือบ่งเสี้ยนที่ตำมือลูกก็คงไม่ได้เช่นกัน”
พระเจ้าหัวเราและบอกว่า “ข้ารู้ แต่มันก็ใหญ่พอที่จะรองรับของทุกอย่างที่ลูกล้วงออกมาจากกระเป๋ากางเกงได้หมด แต่ยังคงเล็กพอจะประคองใบหน้าน้อย ๆของลูกเอาไว้ระหว่างมือทั้งสองข้างนั้นได้”
แล้วพระองค์ทรงปั้นขายาวเก้งก้างกับไหล่อันหนาให้กับพ่อ
“พระองค์รู้หรือเปล่าว่าพ่อของพระองค์ไม่มีตัก”
พระเจ้าบอกว่า “แม่ซิถึงจะมีตัก ส่วนพ่อต้องการไหล่แข็งแรงเอาไว้เข็นรถให้ลูกนั่ง ประคองจักรยานที่ลูกหัดขี่ และเอาไว้ให้ศีรษะลูกซบระหว่างเดินกลับจากงานสวนสนุก”
พระองค์กำลังสร้างเท้าคู่ใหญ่ที่สุดเท่าที่ใคร ๆ จะเคยเห็นให้กับพ่อ เมื่อนางฟ้าสุดแสนจะทานทนได้อีกต่อไป
“นี่มันอะไรกัน” นางฟ้าร้องเสียงดัง “พระองค์คิดบ้างหรือเปล่าว่าเจ้าเท้าเทอะทะนั่นจะยอมก้าวลงจากเตียงนอนตอนเช้ามืดที่ลูกร้องไห้ หรือไม่อย่างนั้นเวลามันเดินก้าวเข้าไปในงานวันเกิด มันคงได้ไปเตะโดนเอาเด็ก ๆ ในงานเข้าสัก ๒-๓ คนหรอก”
พระเจ้ายิ้มด้วยความเยือกเย็นและบอกว่า
“มันต้องใช้ได้ซิ แล้วเจ้าจะได้เห็น มันใช้แทนม้าให้ลูกขี่ได้ยามลูกงอแง และจะเป็นเจ้าของรองเท้าคู่ใหญ่ท้าทายให้ลูกอยากเอาเท้าน้อย ๆ ไปลองทาบดูว่า เมื่อไหร่จะเติบโตพอใส่ได้บ้าง”
พระองค์ทำงานตลอดทั้งคืน มอบคำพูดเพียงน้อยคำให้กับพ่อ ทว่าหนักแน่นน่านับถือ มอบดวงตาที่มองเห็นทุกสรรพสิ่ง ทว่าคงเยือกเย็นและอดทน ในที่สุด หลังจากใคร่ครวญแล้วใคร่ครวญอีก
พระองค์เติมหยดน้ำตาให้กับพ่อด้วย แล้วพระเจ้าหันหน้าไปทางนางฟ้า และพูดว่า “เอาละ เจ้าเห็นหรือยังเล่าว่า เขาก็มีความรักมอบให้ลูกมากเท่ากับแม่เหมือนกัน”
นางฟ้านิ่งและไม่พูดอะไรสักคำ
ขอขอบคุณ www.gotoknow.org